REGUŁA TARNOWIECKIEJ WOLNEJ KOMPANII



Spisana przez setnika pod bacznym okiem drużyny całej, dnia dwudziestego września roku pańskiego 2003, z poprawkami w dniach 7 października 2003 i 20 lipca 2005.

Niechaj wszem i wobec wiadome będzie, iż 13 września 2003 Tarnowiecka Wolna Kompania powołana do życia została. Ci, którzy sądzą, że sprostają jej wymaganiom, niechaj pod jej Chorągiew się garną i Regułę poniższą treścią swojego życia uczynią.

Tym, którzy do Bractwa przynależą, jak też i tym, którzy z jakichś względów jeszcze nie, niech będzie wiadome, jakie insygnia ono posiada i jakie jest ich znaczenie.

Po pierwsze, Bractwo swój znak herbowy posiada, a jest nim w polu niebieskim trzy gwiazdy wraz z półksiężycem. Poniżej znak ów prezentujemy, aby każdy mógł się z nim zaznajomić:




    Po drugie, Bractwo chorągiew posiada, na której ów herb widnieje po jednej i po drugiej stronie. Nad chorągwią czuwa Chorąży, o czym dalej jest napisane. Chorągiew jest symbolem bractwa i strzec jej trza jak oka w głowie. Ona to w boju ma naszym wojom ducha dodawać i mówić, iż póki jeszcze nad polem powiewa, to nikomu nie wolno go opuścić. Jeśli Bractwo w boju rozproszone zostanie, tedy pod chorągwią wszyscy zebrać się powinni, o ile Dowódca inaczej nie rozkaże. Jeżeli tak by się stało, że chorągiew upadła, a Chorążego nie ma w pobliżu, lub nie jest w stanie go unieść, tedy najbliższy z Rycerzy jego funkcje tymczasowo przejmuje i niech chorągiew czem prędzej wzniesie, coby inni wiedzieli, że Wolna Kompania wciąż walczy. Jeśliby żadnego Rycerza nie było w pobliżu, niech ktokolwiek z Bractwa chorągiew podniesie, z przyczyn tych samych. Gdyby sytuacja taka zaistniała, iż chorągiew w ręce wroga by wpadła, wtedy odbić ją czem prędzej należy, ażeby mylnych wskazówek nie dawał i ludzi nie zwodził. Podobnie jeśli ktoś ukraść lub sponiewierać ją będzie chciał, tedy sposobami wszelakimi opierać się temu wolno, gdyż chorągiew to serce i dusza Bractwa. 

    Jako nazwa nasza wskazuje, Tarnowiecka Wolna Kompania wolną po wsze czasy pozostać ma. Oznacza to iż członkowie grupy naszej nigdy a i nikomu podlegać ni służyć nie będą, swej jeno drużynie wiernymi będąc sławić jej imię na polach bitew.

    Jeśli jakikolwiek człek pragnie do Wolnej Kompanii przystąpić, niech da o tym znać któremuś z Rycerzy lub Dam, a ci niech się go spytają, czy z Regułą już się zapoznał i gotów jest w zgodzie z nią żyć, a jeśliby Reguły jeszcze nie czytał, niech mu ją wręczą lub przeczytają i spytają ponownie, gdy już będzie ją znał. Jeżeliby dalej był chętny, niech go na spotkanie sprowadzą. Człek takowy Nowicjuszem zostaje i razem z Kompanią ćwiczyć może.

    Niniejszym ustanawiamy też prawo następujące: dzieci do drużyny przyjęte być mogą, lecz poniżej lat 16 jeno godność giermka piastować będą. Po ukończeniu 16 wiosen pasowania na rycerza mogą dostąpić

    Jako iż Bractwo nie tylko samych wojowników zrzesza, lecz także ludzi innych profesji, niech każdy wie, gdzie jego miejsce i przed kim za swoje uczynki odpowiada. Przypominamy jednocześnie, iż czym większa władza, tym większa odpowiedzialność i pokusa, by z władzy tej użytek nieprawy zrobić. Niech wiadome zatem będzie, że ten, kto władzy onej nadużywa, ciężkie przewinienie popełnia i ukaran zostać może. Władza bowiem po to jest, by pomagać, a nie gnębić. 

    Na czele Bractwa stoi Setnik i on to najwyższą instancją jest, do której zwracać się należy. Powinien on świecić przykładem, jako iż jaka głowa, taka i reszta ciała. Jego honor jest honorem bractwa i jeśli on źle postępuje, takoż i skaza na całym Bractwie się jawi. Każdy ma prawo z prośbą do Setnika się zwrócić i o ile tylko obowiązki w tym nie przeszkadzają, musi on prośbę ową rozpatrzyć czem prędzej i jak najsłuszniej, tak aby nikt pokrzywdzony się nie czuł. Wszelakie sądy on również wydaje po społu z Dziesiętnikiem, o którym dalej napisane będzie. Jego prośby i polecenia powinny być wykonywane szybko i sprawnie, aby chaosu nie wprowadzać i rozkładu nie szerzyć. W czasie bitwy jego rozkaz jest święty i każdy musi mu się podporządkować, inaczej za zdradę sądzony będzie, gdyż na wojnie czas jest cenny i dyscyplina ważna bardzo, a jej brak do porażki może doprowadzić.

    Pod Setnikiem Dziesiętnik stoi. Zajmuje się on sprawami mniejszej wagi. Jest doradcą Setnika w działalności Drużyny. Jeżeli setnik z jakichś względów nie jest obecny na wyjazdach, tedy najwyższą władzę przejmuje Dziesiętnik.

    Kapitan odpowiada za szkolenie i treningi całej drużyny. Na treningach jego rozkazy są wagi najwyższej, i bez zwłoki należy je wykonywać. Na wyjazdach rozmaitych Kapitan odpowiada za ustawienie w odpowiednim szyku rycerzy podczas przemarszów i walk.

Poniżej tychże rycerzy inni członkowie bractwa stoją, a są to:

    Chorąży któren odpowiedzialny jest za pilnowanie chorągwi, zapewnienie jej odpowiedniego wyglądu i noszenie jej w trakcie bitew, prezentacji i turniejów. Na nim spoczywa obowiązek obrony chorągwi

    Skryba. Ten zajmuje się spisywaniem dziejów bractwa. Obejmuje pieczę nad kroniką bractwa, o której dalej napisane będzie. W jego gestii leży także podczas walk pokazowych opisywanie przebiegu potyczek prowadzonych przez drużynę.

Dalej stoją szeregowi bracia rycerze, a za nimi giermkowie, którzy dopieroż się rycerstwa uczą.

Na końcu stoją Nowicjusze czyli ci, co do Bractwa niedawno przybyli i jeszcze okazji nie mieli, aby swoimi umiejętnościami się wykazać. O przyjęciu w poczet nowicjuszy decyduje setnik, bądź dziesiętnik.
Po skompletowani ekwipunku o którym w części o wyposażeniu szerzej napisane będzie, Nowicjusz godność giermka przyjąć może. Jeżeli dalej pilnie się szkoli pod okiem starszego rycerza i dalszy oręż gromadzi po ukończeniu 16 wiosen sam na rycerza może być pasowany

    Godność Rycerza, bądź Damy honorowej przyznawany jest osobom do Bractwa nie należącym, które to w jakiś sposób do jego chwały się przyczyniły. Mogą one tedy we wszelkich uroczystościach Bractwa uczestniczyć, a także Setnikowi bądź Dziesiętnikowi radą służyć, gdy zajdzie taka potrzeba. Wszelkie poważanie im się należy, albowiem oni to bezinteresownie Bractwu pomogli i za to wdzięczność im jesteśmy winni.

    Nie martwcie się tym, że gdy do jednej grupy przystąpicie, to nic innego robić nie będziecie mogli. Nie odmawiamy prawa ludziom innych profesji do ćwiczenia sztuki władania bronią, a nawet namawiamy, aby każdy tak wiele umiejętności opanował, żeby i dwornie zachować się potrafił, wiedzą mógł się wykazać, do równej walki z innymi stanąć, a i sztylet wykuć lub tunikę zszyć, jeśli zajdzie taka potrzeba.

Setnik sprawy wszelakie rozsądza, jednakoż jeśli któraś jest ważna i sam nie chce o niej decydować, tedy Radę powołać może. W Radzie niech zasiadają ci, o których Setnik wie, iż rady mądre i pożyteczne dawać będą. Nie wszyscy jednak, albowiem gdzie głosów zbyt wiele, tam nic ustalić się nie da, jeno sprzeczki i spory. Niech zatem Rada Setnikowi pomocą służy, a on sam, po jej wysłuchaniu, uczyni to, co za stosowne uważa.

Nowicjat trwa do czasu skompletowania stroju, w którym mógłby z bractwem wyjechać i pokazać się na turnieju bądź festynie. Podstawowe wyposażenie obejmuje (strój męski):
· Koszula biała, z długim rękawem, do połowy uda, bądź dłuższa
· Gacie do kolan z troczkami
· Nogawice
· Cotte (tunica) do kolan bądź dłuższa
· Buty skórzane o odpowiednim wyglądzie, do kostek lub 1/3 łydki
· Pas skórzany lub z innego materiału, do szerokości 2,5cm
· nakrycie głowy - czepek oraz kaptur bądź kapelusz słomiany
· Sakiewka oraz wyposażenie obozowe jak to: nóż, łyżka, miska, kufel bądź kubek.

Strój powinien być wykonany z materiałów naturalnych jak wełna, len, skóra bądź jedwab. Do odpowiednich części stroju należy dobrać odpowiednie materiały. Materiałów sztucznych nie należy stosować. Stroje wykonane powinny być tak, aby podobne były do oryginalnych strojów średniowiecznych, z okresu jaki osoba będzie odtwarzać.

Po skompletowani tego ekwipunku Nowicjusz może zostać awansowany na giermka. 
Tenże na czas treningów ma mieć co następuje:

Aby zostać rycerzem, jako się rzekło ukończyć musi 16 rok życia. Musi tez posiadać podstawowy oręż:

Wyposażenie jak widać sporo może kosztować, dlatego staramy się wykonywać wszystko sami. Dążymy, by każdy był zarówno dobrze ubrany (to dla ludzi z zewnątrz) jak i też uzbrojony (to dla nas) 

    Jeśliby któryś ze starszych rycerzy jakoweś zbędne stroje posiadał, to niech ten najbardziej zniszczony odda młodszemu, najlepiej temu, którego ma pod opieką, albowiem wtedy łatwiej będzie wszystkich przyodziać, a i marnować się nie będzie to, co nieużywane. Szlachetną bowiem rzeczą jest dzielić się z biednymi tym, co mamy, nawet jeśli nam nie zbywa.

    Gdy bracia walczą na broń ostrą, niech pamiętają, że czynią to z pełną świadomością tego, iż któremuś z nich coś złego stać się może, a zarówno broń, zbroja, jak i inny ekwipunek, ulec mogą uszkodzeniu. Niech tedy pretensji do drugiego nie mają, jeśli coś złego stanie się martwym przedmiotom. Jeśli jednak nieszczęście się zdarzy i ranny któryś z nich zostanie, tedy odpowiedzialność w pełni ciąży na tym, co cios ów zadał, albowiem stracił on kontrolę nad bronią. Upomina się też wszystkich, aby nosząc broń na ramieniu obracali się ostrożnie, coby krzywdy nikomu nie uczynili.

    Treningi mają na celu doskonalenie ciała, jak i duszy oraz rozwinięcie harmonii jednego z drugim. Nie nakazujemy nikomu uczęszczać w każdym treningu, ani wykonywać wszystkich ćwiczeń, jednakże nauczycielom należy się posłuch, jako iż oni to przekazują Wam wiedzę, którą sami z wielkim trudem zdobyli. Przeto ci, którzy ćwiczyć nie pragną, niech z boku staną i swoimi sprawami się zajmą, jednak niech innym nie przeszkadzają

    Na wyjazdach wszelakich zachowywać się obyczajnie trzeba, a przede wszystkim:

    Powołuje się do istnienia Święto Bractwa w rocznicę jego założenia, to jest 13 września każdego roku. Do tradycji należeć może także coroczna bitwa na ruinach zamku na górze św., Marcina. Następnie ucztę należy wyprawić i świętować kolejny rok istnienia drużyny.

    Powyższa regułę ogłasza się do wiadomości wszystkich członków Tarnowieckiej Wolnej Kompanii i przyjmuje jako obowiązującą w drużynie od dnia 20 września 2003.